23 godine od pogibije: Srđan Aleksić nije dijelio ljude po naciji i vjeri, bio je čovjek

Junaci u neljudsko vrijeme ne izgube ono što čjoveka čini čovjekom, navodi iguman manastira Visoki Dečani i školski drug Srđana Aleksića Sava Janjić.

-To je spremnost da pomognemo drugima u nevolji, pa makar i po cijenu sopstvene žrtve – ističe on.

Prije tačno 23 godine život je izgubio Srđan Aleksić. Rođen je u Trebinju 1996. godine, bio je plivačka nada i amaterski glumac. Ono što je malo poznato o njemu jeste i da je bio školski drug igumana manastira Visoki Dečani Save Janjića.

-Srđana se sjećam iz srednjoškolskih dana i bio je dobar dečko, omiljen u društvu, pun radosti- navodi Janjić.

Kako kaže, izgubili su kontakt kada je otišao na studije u Beograd, a potom u manastir.

Sava Janjić je nakon toga postao iguman manastira Visoki Dečani, a između ostalog je poznat i po aktivnosti na Tviteru gde na engleskom piše o dešavanjima na Kosovu. Aktivno je učestvovao i u Tviter akciji #NoKosovoUnesco

-Sreli smo se ponovo u Dečanima negdje neposredno pred njegovu pogibiju. Išao je u Niš sa pozorištem iz Trebinja. Bilo mi je drago da smo se vidjeli i sjećam se da smo obnovili stara sjećanja- ističe on.

Poslije je, navodi, čuo šta se dogodilo i bilo mu veoma žao, ali je u isto vreme bio “i ponosan što je Srđan postupio ljudski”.

Alen Glavović, musliman u čiju odbranu je Srđan ustao, trenutno živi u Švedskoj. Oženio se, ima dvoje dece.

Srđanu je nekoliko gradova odalo počast – doneta je odluka da jedna beogradska ulica nosi njegovo ime (posle tri godine, danas će konačno biti postavljene table), kao i prolaz u Zmaj Jovinoj ulici u Novom Sadu. U centru Pančeva takođe postoji prolaz Srđana Aleksića i spomen-ploča u njegovu čast. Tuzla ima ulicu nazvanu po Srđanu, kao i Sarajevo, a u Trebinju se sportski tereni zovu njegovim imenom.

Takođe, režiser Srdan Golubović snimio je film “Krugovi” inspirisan ovim događajem, a RTS 2007. dokumentarni film “Srđo”.

Vojnik VRS Srđan Aleksić 21. januara 1993. na trebinjskoj pijaci suprotstavio se grupi vojnika iste vojske kojoj je i on pripadao i pokušao da spase muslimana Alena Glavovića od njihovog napada. Aleksića su napali, tukli kundacima i on je preminuo nakon šest dana u komi, 27. januara 1993. godine.

Srđanov otac Rade tada je napisao čitulju u kojoj je naveo: “Umro je vršeći svoju ljudsku dužnost”. Advokat osuđenih za ubistvo na suđenju je rekao: “Tako mu i treba kada je branio balije”.

-Sarajevski mediji su od Srđana napravili ‘jednog od rijetkih srpskih pacifista’, borca protiv ‘srpskog ekstremizma’ i još mnogo toga koristeći njegovo ime. S druge strane, neki ultra-nacionalni srpski mediji su otišli u drugom pravcu, nazivajući ga švercerom i izdajnikom- navodi Janjić.

Srđana, koliko sam ga poznavao, nisu interesovali ni ratovi ni sukobi, ali ne iz ideoloških razloga, dodaje on.

-Jednostavno bio je deo naše trebinjske raje i kao i mnogi od nas iz tog vremena nije naučen da ljude deli po naciji i veri, već da čoveka prihvati onakav kakav jeste, a u to nesrećno ratno vreme mnogi su izgubili tu sposobnost- kaže Janjić.

Prema njegovim riječima, Srđan je prije svega bio i ostao čovjek.

-Drago mi je da su to mnogi prepoznali. Bio je patriota, voleo je svoj narod, ali i sve druge ljude dobre volje i bio je hrišćanin. Nije se bavio politikom i ideologijom, volio je umjetnost i život- navodi Janjić.

Kako kaže, junaci našeg vremena su tu pored nas i često nismo u stanju da ih prepoznamo, a zapravo to su samo ljudi koji u neljudska vremena nisu izgubili ono što čovjeka čini čovjekom, a to je spremnost da pomognemo drugima u nevolji, pa makar i po cijenu sopstvene žrtve.

-Takav je bio Srđan- ističe na kraju za Sava Janjić.

(B92)