Aleksandar Pejaković, režiser mjuzikla “Rokenrol šou”, za „EuroBlic“: Studentski teatar je bunt

Rokenrol je izabran zato što on nije samo muzički pravac, već i oznaka za buntovnost, što u osnovi svaki studentski teatar jeste, kaže Aleksandar Pejaković.

Banjalučki režiser i scenarista postavio je u Banjalučkom studentskom pozorištu mjuzikl “Rokenrol šou”, adaptaciju legendarnog mjuzikla “The Rocky Horror Picture Show”, po komadu Ričarda O'Brajena.

Predstava je u ponedjeljak 19. februara imala premijeru, a tri dana kasnije i prvu reprizu.

Pejaković, koji je u pripremi ove predstave odigrao višestruku ulogu režisera, scenariste, producenta i još mnogo toga, za “Euroblic” je objašnjavao zašto baš mjuzikl, kakva je veza rokenrola i studentskog teatra, radu i planovima BSP i borbi za opstanak Podrum scene.

Mjuzikl za otvaranje sezone nije baš česta pojava u domaćem pozorištu i zašto baš “Rokenrol šou”?

Moja, nadam se ne još dugo, neostvarena želja je da Banjaluka u skorijoj budućnosti dobije muzičko pozorište, odnosno glumce i publiku koji u prvom redu imaju kondiciju i konzumenti su mjuzikla kao popularnog žanra. Naravno, zbog tehničkih nemogućnosti predstava “Rokenrol šou” u Podrum sceni nije mjerilo po kojem bi takvo pozorište trebalo da radi, jer prije svega mjuzikl ne može da se pjeva na plejbek, što mi činimo preupadljivo. Rokenrol je izabran zato što je on nije samo muzički pravac, već i oznaka za buntovnost, što u osnovi svaki studentski teatar jeste. Na premijeri smo predstavu posvetili nedavno preminulom glumačkom bardu Nebojši Glogovcu, jer rokenrol je večan kao i sve ono što nam je Nebojša kao stvaralac ostavio.

Sam komad Ričarda O'Brajana ima kultni status u svijetu mjuzikla i pop kulture generalno, šta nudi verzija BSP, i kako je teklo prilagođavanje teksta domaćem senzibilitetu?

U centru našeg istraživanja je bilo čovekovo otuđenje od suprotnog pola i usmeravanje ka nematerijalnim, emotivnim i seksualnim objektima. Nismo se trudili da prilagođavamo koncept domaćem senzibilitetu, već smo se upravo suprotno, zadržali na nivou nekog infantilnog horora stvarnosti, svjesno provocirajući da dobijemo predstavu o kojoj će publika imati dijametralna mišljenja.

I ranije ste radili komade inspirisane muzičkom pop kulturom poput predstave “Ejmi”, stiče se utisak da ne dijelite mišljenje jednog dijela pozorišne scene koja smatara da rok i pop muzika nisu poželjne u teatru?

Djelimično ja delim to mišljenje, ali upravo zbog toga i dajem podršku tim muzičkim pravcima na pozorišnoj sceni, mada pre bih rekao da kod nas epitet nepoželjne muzike u teatru nedvosmisleno pripada onome što pežorativno nazivamo turbo-folk i da tu kod nas stvaralaca nema nikakvih dilema. To je za nas gotovo neupotrebljiv muzički materijal.

Vi ste ovdje u trostrukoj producentsko-scenarističko-režiserskoj ulozi, kako to sve uspevate pomiriti u praksi, i da li neki deo od ta tri zadatka plaća ceh, posebno kada se uzme u ozbir i angažman u NPRS.

Bogu se molim da ceh ne platim samo narušavanjem sopstvenog zdravlja, a što se tiče paralelnog angažmana, za sad imam dovoljno kondicije da sve to iznesem, a i da nemam, sigurno da to ne bih priznao, jer nisam navikao da hranim bilo čiju sujetu, čak i kad sam osuđen na neprekidne pritiske i probleme u stvaranju onoga što je za mene sveto.

Zašto je nova sezona krštena kao “Povratak otpisanih”?

Studentsko pozorište kroz istoriju konstantno je moralo da dokazuje neophodnost svog postojanja. U tom smislu, ono je mnogo puta otpisivano, ali se uvijek vraćalo u život, istina menjajući se u zavisnosti od društvenih prilika. S druge strane, predstavu Ričarda O'Brajana smo postavili 2010. godine, ali i skinuli sa repetoara nakon samo 10 izvođenja, jer nismo imali tehničke uslove za rad i uopšte malo je bilo onih koji su vjerovali da ćemo izdržati pritiske i opstati u Podrum sceni kao jedinoj neopremljenoj lokaciji u Gospodskoj ulici na koju su mnogi privatnici „bacili oko“. Danas, zahvaljući prije svega odlučnosti tadašnjeg gradonačelnika Slobodana Gavranovića da izgradi Podrum scenu, vratili smo se publici sa novim naslovom, glumcima i konceptom. A želja članova Studentskog pozorišta upravo je suprotna od naziva sezone, jer oni žele da budu zapisani, a ne otpisani.

Prioritet opremanje teatra

Iza BSP je izuzetna sezona: četiri premijere, nagrade za “Mleko u Rusiji, kako to nadmašiti i šta se sve planira za ovu godinu?

Sezona u 2018. godini nema ambicije da se takmiči sa prethodnom, jer nam je prioritet ulaganje u tonsku i svjetlosnu opremu, kao i nabavku udobnih stolica. Tek sezona u 2019. godini, kada nam stiže i prvi zimski Kestenburg, pozabaviće se odgovorom na ono što je urađeno u 2017. godini. Ova 42. sezona dobila je repertoar za godinu dana unaprijed i to je jednistven slučaj na pozorišnim mapama gradova bivše Jugoslavije.

(EuroBlic)