BiH kao (ne)izlječiva bolest

PIŠE: Milan Tegeltija

Kakva je to država koju pola njenih stanovnika i 70% teritorije ne želi?

Kakva je to država u kojoj pola stanovništva sa manje od 30% teritorije želi da dominira nad drugom polovinom stanovništva i 100% teritorije?

Odgovor je – nemoguća!

Nijedna država na svijetu ne može tako da funkcioniše i ostvaruje svoj smisao. A smisao države je da koristi onima koji u njoj žive, jer što bi im inače trebala.

BiH je jedina država u svijetu koja je suprotstavljena smislu državnosti, a smisao državnosti je benefit njenog stanovništva, njenih naroda koji su suštinski nosioci suverenosti, koji, zbog te zajedničke koristi, organizuju državu kao teritorijalno-političku organizaciju, čiji je smisao da kroz nju ostvaruju osnovne životne potrebe i unapredjuju život svakog pojedinca.

To, u Bosni i Hercegovini, svi će se složiti, nije slučaj.

Naprotiv, današnja BiH je kočnica demokratije, ekonomije, kulture, sporta i svakog drugog razvoja oba entiteta i sva tri naroda i ostalih koj u njoj žive i tu nema nikakve dileme.

Prosto rečeno, sa ovakvom BiH svi su nezadovoljni!

Prije nego što razmotrim šta bi moglo biti rješenje ovakvog apsurda od države, prethodno ću se osvrnuti kako smo uopšte došli u takvu situaciju.

Postdejtonski koncept reintegracije

Zaključivanjem Dejtonskog sporazuma okončan je gradjanski rat i uspostavljena konstrukcija BiH kao visoko decentralizovane države, sa zajedničkim nadležnostima i organima koji su zamišljeni kao servis entieta, a ne nadredjeni entitetima.

Zasnovana na principima zajedničkog tržišta, vanjske ekonomije i vanjskih poslova,takva BIH, je imala smisao i mogla je biti održiva, jer bi kao takva bila korisna svima.

Međutim, nedugo nakon zaključivanja Dejtonskog sporazuma i uvodjenja robusne NATO oružane sile u BiH, promovisan je koncept tzv. “reintegracije”, koji je prevazilazio BiH onako kako je koncipirana Dejtonskim sporazumom, kao zajednički servis entiteta, te je započeo proces uvodjenja BiH u republikansko-centralistički državni model, prenošenjem nadležnosti sa nivoa entiteta na nivo zajedničkih institucija.

Proces tzv. reintegracije i ojačavanja “državnih institucija” provođen je pod političkom prisilom OHR-a, podržanom robusnom vojnim silom NATO-a u BiH, a bez suštinske stvarne volje i želje Republike Srpske za takvim prenošenjima nadležnosti.

Na taj način od potpisivanja Dejtona do danas sa nivoa entiteta na zajednički nivo BiH preneseno je oko 100 nadležnosti i taj trend se pomoviše kao nereverzibilan (nepovratan), te je stvoren ogroman broj novih zajedničkih institucija, a BiH je dobila ogroman broj novih nadležnosti, koje nisu predvidjene Ustavom ni Dejtonskim sporazumom.

Time se odstupilo od koncepcije BIH kao visoko decentralizovane države i zajedničkog servisa entiteta, a promovisana koncepcija centralizacije i sve pod formom tzv. “normalne države”.

Pod pojmom “normalna država” podrazumjeva se, u ovom slučaju, centralizovana država republikanskog uredjenja, sa centralnom vladom kao vrhovnim izvršnim autoritetom u državi.

No, ovaj proces prisilne “reintegracije” pratio je proces suštinakog unutrašnjeg neslaganja i otpora, posebno iz Republike Srpske ali i hrvatskog dijela FBiH.

Stvaranjem ogromnog broja novih nadležnosti BiH i novih zajedničkih institucija istovremeno i proporcionalno je, zbog tog, stvoren ogroman broj novih “terena” za konflikte, neslaganja, odbijanja i posljedično izostanak reformskih demokratskih procesa u BiH.

Ukratko, što više zajedničkih institucija i nadležnosti, to više “utakmica i konflikata”. To je jednostavno bilo predvidivo i logična je posljedica nametanja takve vrste “reintegracije”, uz suštinsko neslaganje inprotivljenje ,prije svega, Republike Srpske i srpskog ali i hrvatskog naroda.

Zbog toga su institucije BiH postale mjesto konflikta, a ne mjesto pomoći i rješenja. Postale su mjesto kočenja a ne mjesto napretka. Postale su sve ono što država ne bi smjela da bude.

Današnja realnost je da pola stanovništva BiH i dva od tri naroda ne žele BIH, da je osjećaju kao nametnutu i prisilnu tvorevinu u kojoj se ne pronalaze i od koje nemaju nikakve koristi.

Bošnjaci, s druge strane, takodje ne osjećaju nikakav benefit od takve države, ali na emotivnoj bazi teško naglas priznaju neodrživost BiH kao takve, izuzev što utopijski zamišljaju građansku državu republikanskog uređenja i jakom cemtralnom vlasti u kojoj bi bili dominantni. To nazivaju “normalna država”.

Ne prihvatajući realnost da je takva država apsolutno neprihvatljiva za dva od tri naroda i polovinu stanovništva na 70 teritorije BiH, imaju potpuno odsustvo pragmatičnosti i real politike , koja nalaže dogovor neke vrste.

Aspiracija za unitarizacijom i gušenjem entiteta je utopija i nije je moguće ostvariti ni mirnim ni vojnim putem, jer podrazumijeva vojno osvajanje teritorije na kojoj živi uglavnom i predominantno srpsko i hrvatsko stanovništvo, što bi pored izuzetne vojne sile, koja bi za to bila potrebna, takođe podrazumijevalo i etničko čišćenje te teritorije od stanovništva koje tu živi i ne prihvata porobljavanje.

Prema tome, prije ili kasnije, do razgovora i dogovora o tom kako dalje moraće doći. Zbog svih nas koji ovdje živimo i zbog naše djece, bolje prije, nego kasnije. Država mora da bude od koristi svojim građanima, to je njen smisao, a ne kočnica njihovog života i razvoja.

Prije svega, potrebno je defintivno shvatiti i proglasiti da je koncept reintegracije, koji je promovisan od početka implementacije Dejtona, nepovratno propao, te postići unutrašnji konsenzus.

Taj konsenzus može ići u samo dva pravca.

Jedan je vraćanje na početne postavke Dejtona i koncepciju BiH kao sevisa entiteta ili ukoliko takav sporazum nije moguć, postići dogovor o mirnoj disoluciji BiH.

Sve ostalo je beskonačno mrcvarenje, koje može produkovati samo beznađe i propast svih koji žive u BiH.