Biljana Jašić-Radovanović, jedina čembalistkinja u Srpskoj: Banjaluci hitno treba čembalo
Svih ovih godina nadala sam se da ću uspjeti u nastojanju da Banjaluka nabavi čembalo, ali ljudi koji su bili u poziciji da pokrenu ovo pitanje nisu ništa uradili. I dok muzičke akademije u okruženju, Beograd, Zagreb, Ljubljana i dr. imaju odsjeke za čembalo, pokreću festivale stare muzike, mi ostajemo na posljednjem mjestu.
Rekla je ovo profesor na Akademiji umjetnosti Univerziteta u Banjaluci Biljana Jašić-Radovanović koja je poslije studija klavira završila diplomske i magistarske studije na Fakultetu muzičke umjetnosti u Beogradu u klasi profesora Miloša Petrovića.
– Poslije završetka studija postojala je dilema da li da odem na dalje usavršavanje i da pokušam da se zaposlim u inostranstvu ili da se vratim u Banjaluku – moj rodni grad. Odlučila sam se za povratak kući i sa velikim optimizmom počela da radim u Muzičkoj školi “Vlado Milošević” kao profesor klavira i kamerne muzike – prisjetila se Jašić-Radovanović koja je jedina čembalistkinja u Republici Srpskoj.
Usavršavala se na majstorskim kursevima Olivere Đurđević, Lorensa Kamingsa i dr. Već godinama radi na banjalučkoj Akademiji umjetnosti, na Katedri za kamernu muziku.
– Ne možemo da se uključimo u mnoge projekte upravo iz tog razloga što u Banjaluci ne postoji čembalo – ukazuje profesorica.
Napominje da bi čembalo značilo nove puteve i na Akademiji umjetnosti.
– Nabavka ovog instrumenta otvorila bi mnoge mogućnosti, u smislu povećanja broja koncerata barokne muzike, gostovanja poznatih čembalista, pokretanja festivala, kao i otvaranje odsjeka za čembalo na Akademiji umjetnosti Univerziteta u Banjaluci koji bi bio prvi u BiH. Sigurna sam da bi bilo zainteresovanih studenata za ovaj smjer – uvjerena je Jašić-Radovanović.
Podsjeća da je čembalo doživjelo svoj procvat za vrijeme barokne muzike koja obuhvata period od kraja 16. do sredine 19. vijeka.
– Među mnogim kompozitorima koji su pisali za čembalo su J. S. Bah, G. F. Hendl, F. Kupren, D. Skarlati itd. Svoju renesansu čembalo doživljava u 20. vijeku, te se već sredinom vijeka otvaraju odsjeci za čembalo na muzičkim akademijama, pokreću festivali, takmičenja, kompozitori pišu kompozicije za ovaj instrument – ističe profesorica koja ne uspijeva da domaćim studentima prenese muzičko umijeće iz ove oblasti.
– Upravo zbog nedostatka čembala nisam bila u mogućnosti da svoje znanje prenesem našoj djeci, jedina prilika mi je bila da to uradim na gostovanjima na muzičkim akademijama u Vroclavu i Gdanjsku u Poljskoj i akademiji u Bukureštu – kazala je Jašić-Radovanović.
Gostovanje u Trstu
– U martu sljedeće godine bi trebalo da gostujem na muzičkoj akademiji u Trstu, gdje bi pored predavanja trebalo da održim i koncert. Iako me sva ta putovanja raduju, najviše bi me obradovalo da Banjaluka dobije svoje čembalo – priznaje Jašić-Radovanović.
(Glas)
