Tišina jača od mržnje
U mirnom hodu, noseći fotografije stradalih sinova, braće, očeva i muževa, juče su Banjalukom prošetali potomci onih koji su stradali u prethodnom odbrambeno-otadžbinskom ratu. U tišini, koja je zvonila kao jauk za najmilijima, podignutih glava, dostojanstveno, prošetali su u “Hodu časti” povodom 9. januara, Dana Republike Srpske. Ulice Banjaluke nakratko su postale kolone sjećanja, korak slave za one koji jesu Republika Srpska – njeni sinovi, stradali i pali za slobodu.
PIŠE: Aleksandar Stojanović
Jedna od učesnica “Hoda časti” bila je i Bojana Vuković. Otac joj je stradao sedam mjeseci prije njenog rođenja. Kako je rekla, jedino što ima je “fotografija na dlanu i vječna ljubav na srcu”. Bila je tu i baka Rosa, koja je nosila sliku svog sina. Bile su tu još stotine majki i supruga, bili su tu oni koji su dijelove tijela dali za Republiku Srpsku. Da li je to slavljenje genocida, kako sikću iz FBiH? Jesu li Bojana i Rosa ratni zločinci? Kome su prijetnja oni ljudi koji su prošetali Banjalukom? Jadni su oni koji su ugroženi od bogalja, od udovica, kćerki bez očeva i majki bez sinova.
Hoće da nam kažu da je neustavno sjećati se najmilijih, da je protivno Ustavu BiH biti dijete i majka poginulog borca. Jeste li pogledali sve one ljude koji su s grčom na licu hodali? Jeste li pogledali fotografije koje su nosili? Niste. Pred njima biste sklonili pogled kao kukavice. Recite Bojani koja nije bila rođena za vrijeme ratnih sukoba da slavi genocid, recite Rosi koja je svaki dan rata čekala povratak sina da slavi genocid. Ne smijete. Jer u njihovom očima suočili biste se s onim što nikada nećete shvatiti, od njihovog pogleda biste pukli ili izgorjeli, jer u njihovom oku je samo bol koji odslikava krvarenje njihovog srca. U tom oku biste našli oprost za vašu mržnju. Taj pogled, taj bol je naš i ne može ga niko ugasiti. On se ne gasi mržnjom.
Tačno je da je Ustavni sud BiH proglasio 9. januar neustavnim. Ali ovdje se ne radi o presudi, već o onome ko je takav zahtjev podnio i ko je želio da ugasi krsnu slavu, onome čija mržnja je tolika da je nešto što se do tada slavilo sasvim normalno sada predstavi kao nešto najgore. Tačno je da je Haški tribunal izrekao stotine godina kazne za Srbe. Ali je tačno i da nije izrekao nijedan dan za Nasera Orića, Gotovinu ili Markača. Tačno je i to da nekog 9. januar vrijeđa. Ali ima i onih koje vrijeđa 1. mart, a to Ustavnom sudu BiH nije bilo relevantno kao u slučaju 9. januara.
Iako 9. januar 1992. godine počiva na političkoj odluci, donesenoj u miru, dok je temelj 1. marta pucanj i ubistvo čovjeka samo zato što je Srbin. Ali neka svako slavi šta hoće – ko želi da slavi ubistvo srpskog svata, neka slavi. I to vjerovatno govori najviše i o jednima i o drugima. Perfidno žele da nam pod 9. januar podvale slavljenje Srebrenice, iako 11. jula nećete vidjeti nijednog Srbina da tog dana slavi ubistvo drugog čovjeka. Nije to srpski, nije hrišćanski.
Smiju se i sikću kad govorimo o Božjoj pravdi. A u koju da se nadamo? U onu u kojoj Orić, Mahmuljin i Dudaković hodaju slobodno? U onu u kojoj su Gotovina i Markač za ubistvo 2.000 i 250.000 protjeranih nagrađeni najvećim počastima i ovozemaljskim blagodatima u Hrvatskoj? Mi ništa i nemamo sem ovo parče zemlje koja nam je kao vasiona, onaj bol u oku i ranjeno srce majki i kćerki i nadanja u Božju pravdu. To je 9. januar, to je Dan Republike Srpske.
