RUSKI MEDIJI: Slučaj sa ikonom je provokacija protiv Rusije i Srpske
Ikonu koju je član Predsjedništva BiH Milorad Dodik poklonio čelnom čovjeku MIP Ruske Federacije Sergeju Lavrovu, Kijev je iskoristio da lidera Srba u BiH prikaže kao “pljačkaša nacionalnog blaga Ukrajine” i da promovišu tezu o “Srbima-plaćenicima”, koji rataju na istoku zemlje i razvlače njeno nacionalno blago po cijelom svijetu. Međutim, u ovom slučaju Dodik nema obavezu da bilo šta dokazuje, pišu ruski mediji.
Banjaluka.net prenosi tekst koji je objavio portal Regnum.ru:
– Radovan Kovačević, savjetnik srpskog člana i predsjedavajućeg Predsjedništva BiH Milorada Dodika, 24. decembra je objasnio situaciju izazavanu “skandalom sa ikonom”. Konkretno, on je istakao da se radi o ikoni koja se nalazila u privatnom vlasništvu porodice iz Banjaluke koja je izrazila želju da je pokloni ruskom ministru inostranih poslova Sergeju Lavrovu,a oni su je posjedovali duže od 15 godina. Ikona nema materijalnu (cijena sličnih predmeta na internetu varira od 100 do 200 evra) nego duhovnu vrijednost.
I dalje je najinteresantnija činjenica da je, o postojanju “tristogodišnje ukrajinske ikone iz Luganska”, kako to tvrdi ukrajinska strana, međunarodna javnost saznala na Dodikovoj pres-konfereciji.
Šta piše Glas Amerike u Rusiji?
Kako, u skladu sa Kijevom, tvrdi “Glas Amerike” (medij-inostrana agencija u Rusiji), riječ je o ikoni “sa teritorije Donbasa koja se nalazi pod kontrolom Ukrajine”. Nameću se veoma jednostavne paralele: ikonu iz Luganska u Bosnu su mogli doneti samo “srpski ratnici, koji su ratovali na strani proruskih snaga”. Ako je, zatim, ikona bila data Miloradu Dodiku kao poklon i “trofej”- to onda znači da je rukovodstvo bosanskih Srba tijesno povezano sa “teroristima iz Donbasa” i nije isključeno da je pomoglo njihovom organizovanom odlasku u pomoć “ruskoj braći”. Napad na Srbe i Republiku Srpsku kao takvu je potpuno očigledan.
Poseban utisak ostavljaju razmišljanja američke i ukrajinske strane o međunarodnom pravu. Odnosno, o njemu govore oni koji su izveli PRIVATNU vojnu agresiju protiv Jugoslavije 1999.godine (Savjet bezbjednosti UN nije dao dozvolu za izvođenje vojnih akcija, a finalnu, treću etapu, tj. najžešće masovno bombardovanje, nije odobrio čak ni Savjet NATO, oni koji su formirali i podržavali terorističku Oslobodilačku vojsku Kosova, na sve načine jačali “nezavisnost Republike Kosovo”; oni koji su palili žive ljude u Odesi, pozdravljali “pse rata” – hrvatske neonaciste koji su se organski stopili sa banderovskim odredima, i koja nastavlja kaznene operacije protiv dijela svojih sopstvenih državljana na osnovu etničke pripadnosti.
Ukrajina treba dokazati da je ikona njena
Naravno, osim patetične drame sa “ukradenom ikonom”, bilo bi prirodno očekivati da zemlja koja tako revnosno brani međunarodne pravne norme, ima barem bazično znanje o istima. Radi se o tome da, prije svega, sam vlasnik ukradene imovine mora dokazati da je to zaista njegovo vlasništve, tim prije kada jeriječ o predmetu od kulturno-religioznog značaja.
Imali smo pravo da od ukrajinske strane, među prvim informacijama povodom “poklanjanja ukradene ikone”, dobijemo informacije o tome u kom statusu se nalazi dati objekat kulture, osnovne podatke – dokumenta o donošenju rješenja o dodjeljivanju odrđenog statusa objektu, oznaku organizacije koja je donijela rješenje, u kom muzeju , depou ili drugoj organizaciji se nalazio, inventurni broj predmeta, navođenje razloga njegovog nestanka sa mjesta na kom je čuvan i sl.
Najvažnije informacije nisu prezentovane. Umjesto toga, stavljen je akcenat na postojanje voštanog pečata na poleđini ikone, na kom je napisano “URSR. Narodni komitet za obrazovanje Ukrnauka. Regionalna komisija Odese”. Zamjenik ministra kulture i informacionih politika Ukrajine Svetlana Fomenko je izjavila da je “to pečat regionalne komisije Odese za zaštitu spomenika materijalne kulture i prirode, koja je bila formirana 1926.godine pri Istorijsko-arheološkom muzeju Odese. U periodu od 1926. do 1939, godine ta komisija je pronašla, popisala spomenike kulture u svim rejonima u granicama svoje odgovornosti, registrovala ih i stavila pod zaštitu države.”
Šta pokazuje pečat na ikoni
Krajnje je indikativno što se na službenom sajtu Odeskog istorijsko-etnografskog muzeja naziv, hronologija i karakter djelatnosti organizacije navodi drugačije: Odeska komisija za etnografiju pri Sveukrajinskoj akademiji nauka, osnovana 26. avgusta 1923.godine, a 1930. godina je, zapravo, posljednja godina njenog postojanja. Svoju djelatnost biro Odeske komisije za etnografiju usaglašavalo je sa Sveukrajinskom akademijom nauka. Od Akademije nauka dobijali su etnografsku literaturu i izdanja Akademije koja su se slala u biblioteku Istojsko-arheološkog muzeja Odese.Preko VUAN komisija je održavala vezu sa Centralnim etnografskim biroom i biroom za proučavanje proizvodnih snaga zemlje pod Državnim komitetom za planiranje SSSR. Državna komisija koju je formirao arheološki muzej – to prevazilazi svaku maštu, čak i onu koja je primerena nezavisnoj Ukrajini.
Međutim, postojanje pečata ne govori ni o mestu gde je ikona naslikanani o mestu gde je čuvana. Pečat ukazuje isključivo na prelazak predmeta u državno vlasništvo i pod državnu zaštitu koju na sebe uzima Ukrajinska Sovjestska Socijalistička Republika, koja je tada predstavljala dio Saveza Sovjetskih Socijalističkih Republika. Odnosno, postojanje ovog pečata samo potvrđuje da se ikona nalazila u vlasništvu države pod nazivom SSSR, a ne države pod nazivom “USSR”. Ako ostavimo po strani imovinsko-pravno pitanje nasljeđivanja predmeta od kulturno-religijskog značaja i poverujemo tvrdnjama ukrajinske strane, onda formulacija “pod zaštitom države” označava upravo ono što smo prethodno rekli: vlasnik ikone je država koja bezuslovno mora imati sve neophodne dokumente koji potvrđuju pripadnost objekta. Međutim, ne bi bilo suvišno da se utvrdi autentičnost pečata – da nije, možda, falsifikat.
Operacija “pod lažnom zastavom”
Skandal sa ikonom podseća na operaciju “pod lažnom zastavom”. U ovom slućaju “lažnu zastavu” predstavlja pominjanje Luganska, iz čega se dobija nekoliko efekata: teza o “Srbima-plaženicima, koji su vitlali na teritoriji na istoku Ukrajine i pljačkali lokalno stanovništvo” (varijanta: “Srbi-plaćenici su dobili na poklon stvar koju su ukrali milicije iz Luganska); “srpske veze (uključujući čak i samog predsjednika RS Milorada Dodika) sa kriminalnim elementima “ukrajinskog sukoba”; uvlačenje ruskog ministra i same Ruske Federacije u kriminalnu aferu.
Pri tom aposlutno je nemoguće shvatiti infantilno blebetanje ukrajinske strane o “ikoni iz Luganska” (saopštenje MIP Ukrajine odmah nakon incidenta). Pošto zamjenica ministra inostranih poslova Ukrajine kategorički tvrdi da se radi upravo o “državnoj zaštiti”, onda elementarna logika zahteva nastavak fraze, objašnjenje šta znači misteriozna definicija “ikona iz luganska” – u kom statusu,kad, pod kojim brojem i u koju instituciju Luganska je dospela na čuvanje. Ili ukrajinska država nema pojma o tom po kojim maršrutama se kreću njene kulturne vrednosti koje se nalaze pod zaštitom države i utvrđuje pripadnost svojim fondovima “od oka”? Pri tom, kao po naređenju, ispod oka gleda u pravcu republike Srpske – da nije njen predsjednik maznuo ikonu, i ne bi li trebalo da cijela Ukrajina prebroji konje i srebrne kašike?
Ikone tog tipa se zovu “pedljice”
Što se tiče same ikone, treba podsetiti na preliminarne zaključke stručnjaka: to je slika svetog Nikole Čudotvorca, koja pripada kraju XVIII vijeka, stil ikonopisanja podsjeća na stil staroveraca. Ikona je više puta obnavljana, pozlaćeni ram je, verovatno, napravljen posle ikone – već u XIX veku. Ikone tog tipa su nosile naziv pedljice (od reči pedalj), i bile su namijenjene za ličnu upotrebu u kelijama ili sobama, često su se nosile sa sobom na putovanja. Nije moguće da se identifikuje mjesto gdje je ikona naslikana, mogla je biti napravljenja u bilo kojoj umjetničkoj radionici Ruskog carstva. Ali čak i njeno istorijsko porijeklo “na teritoriji Ukrajine” opet ukazuju samo na državnost upravo Ruske imperije, u čiji sastav je u to vrijeme, poslije podjela Poljske, vraćena Malorusija. To je tako, kad se govori ozbiljno, a ne u stilu ukrajinskog doktora istorije umjetnosti, filozofije i teologije Dmitrija Stepovika, koji je izjavio da je “otimanje ikona za Moskvu uobičajena stvar”.
“Najvećom svetinjom Rusije smatra se Vladimirska ikona Majke Božije, koja je ranije pripadala Kijevu. Kod nas se ona naziva Višgorodskom. Ukrajinsku svetinju, koju je, kako se smatra, Vladimiru Monomahu pokloniovizantijski car lično, iz Višgoroda je ukrao Andrej Bogoljupski i odneo u severne zemlje, ge su Višgorodsku ikonu preimenovali u Vladimirsku” – napravio je “istorijsko otkriće” Stepovik.
Jasna međunarodna provokacija
Mašta ukrajinske strane je beskonačna i krajnje privlačna, međutim od formule “ikona iz Luganska” jasno provejava međunarodna provokacija, usmerena protiv Milorada Dodika, koji je priznao povratak Krima u sastav Rusije i preduzima sistemske napore za oslobađanje Bosne i Hercegovine od stvarne spoljnje okupacije, koju personifikuje Visoki predstavnik. Odnosno, Dodik nastupa kao zaštitnik nezavisnosti i suvereniteta BiH. Fantazije Ukrajine su mogle ostati samo fantazije da nije bilo riječi samog Milorada Dodika na pres konferenciji sa Sergejem Lavrovom 14. decembra da je ikona iz Luganska. Ovdje zloglasna formula “ikona iz Luganska” već nosi savršeno drugu konotaciju. Iz objašnjenja Dodikovog savjetnika Radovana Kovačevića (koja su došla i suviše kasno, 10 dana nakon incidenta) proističe da se radi o porodici iz Luganska i porodičnom vlasništvu. Čini se da bi par reči (ne “ikona iz Luganska” nego “porodica-darodavac iz Luganska), da ih je predsjednik blagovremeno izgovorio, u korjenu sasjeklo sva pitanja. Dalje, poklon je trebalo u krajnoj mjeri, pregledati – pečat državne organizacije, u ovom slučaju treće strane, trebalo je da sugeriše da se radi o neumjesnom poklonu ruskom ministru u opštem kontekstu rusko-ukrajinskih odnosa (ne mislimo na uklanjanje pečata, nego odustajanje od poklona sa sličnim pečatom).
Dodik treba provesti istragu među svojim ljudima
Čini se da bi Milorad Dodik trebalo da sprovede najtemeljitiju, najstrožu i krajnje operativnu istragu u svojim redovima, kako bi saznao ko iz njegovog aparata i s kojim ciljem pravi potpuno neverovatan politički salto, koji je u stanju apsolutno ni iz čega napraviti međunarodni skandal.
Suština je u sledećem: u pravnom smislu, u ovom konkretnom slučaju, Milorad Dodik nije dužan išta da dokazuje.
Celokupna odgovornost za dokazivanje leži na ukrajinskoj strani, koja mora da dostavi DOKUMENTE-dokaze o svom vlasništvu nad predmetnim objektom nasljeđa: status (datum, referentni broj, organ koji je donio rješenje), organizacija nadležna za čuvanje, inventurni broj. U protivnom, ukrajinska strana i svi oni koji je podržavaju, bez dokaza ukazujući na kriminalni trag ikone, kreću opasnim putem klevete protiv predsednika Republike Srpske, i protiv njih bi trebalo da uslede odgovarajuće zakonske mere.
Oznake: ikona Lugansk
