Amerikanizacija Evrope

Evropska unija nastala je kao potreba za osnaživanjem država ovog kontinenta koje su, sigurno, platile najskuplju cijenu u Drugom svjetskom ratu. Ideja jedinstvene Evrope u početku je značila da svaka država u taj savez unese svoje osobenosti i da se ne odriče same sebe, nego da svaka od njih svojim posebnostima doprinese jačanju one druge, tako stvarajući snažnu Evropu. Skoro 70 godina poslije, Evropska unija pretvorila se u sve suprotno od onog što je zamišljeno u početnom povoju.

PIŠE: Aleksandar Stojanović

Da ne bismo išli previše u istoriju Evrope, jer nema bogatije istorije od njene, možemo ukratko reći da je pripadnost “evropskoj civilizaciji” ranije značilo mnogo. Jer narodi koji su na tlu Evrope imali državu u ranijoj istorije su veliki narodi. To nije bilo samo organizovana zajednica društva, nego je značilo da ste kao narod dali doprinos u mnogim oblastima u razvoju čovječanstva. Značilo je da, ma koliko da ste (malo)brojni, imate istoriju koju treba poštovati.

A gdje je istorija, tu su i sukobi, ponos, prkos, čast… Evropa je krvavi kontinent, zbog stalnih sukoba, ali je i kontinent koji je dao apsolutno najveći doprinos razvoju čovječanstva. Do 1945. godine Evropu su činile jake nacionalne države, koje su, ako zanemarimo njihove imperijalističke težnje, dale nemjerljiv dopinos razvoju političkih ideja, prava, filosofije… Nečemu što zaista možemo nazvati vrijednostima.

Od tri zajednice do Evropske unije

Nažalost, Drugi svjetski rat je sve preokrenuo. Evropa je razorena, države dugoročno oslabljene, a cijeli kontinent postao je interesna sfera Sjedinjenih Američkih Država i Sovjetskog Saveza. Iako su neke države bile formalno pobjednice, faktički potučene su do koljena. Ipak, nedugo poslije završetka rata rađa se ideja o potrebi ujedinjenja Evrope kako bi ponovo postala važan igrač na svjetskoj sceni.

Tako je 1951. godine osnovana je Evropska zajednica za ugalj i čelik (EZUČ), sa šest država članica: Belgija, Zapadna Njemačka, Luksemburg, Francuska, Italija i Holandija, a nešto kasnije osnovale su Zajednicu za atomsku energiju i Evropsku ekonomsku zajednicu. 1967. godine ove zajednice su ujedinjene u jednu, a među državama članicama uklonjene su trgovačke barijere, a osnivanje Evropske unije dogodilo se 1992. godine u Mastrihtu.

“Ujedinjeni u različitostima”

Tako nastaje ideja koja će doživjeti veliki polet od pada komunizma, a ova zajednica postala je najpoželjnija među evropskim zemljama. Propagirane su ideje ekonomskog razvoja, rušenja barijera, te jedinstvo svih. Na političko-socijalnom planu deklarisane su različitosti i poštovanje svih naroda podjednako. Ideja “svi za jednog, jedan za sve” postala je glavna parola, a činilo se da evropski kontinent nezaustavljivo leti ka novim visinama i obnovi starog statusa.

Međutim… Vremenom, doduše ne u početku, postalo je vidljivo da su te različitosti i jednakost samo formalne prirode. Sve je slavodobitno nazvano “evropskim vrijednostima”, a ta fraza koristiće se apsolutno za sve. Došlo se dotle da i najveći kriminalci i lopovi među političarima postaju političari koji “gaje evropske vrijednosti” samo ako izvršavaju sve ono što od njih traže velike sile. Evropski put potrncijalnih država kandidata umjesto puta uzdizanja i prosperiteta država pretvorio se u takmičenje poltronstva i podaništva. Sve ono na čemu nastaje evropska misao, filosofska i pravna, od rimskog doba do hrišćanskog doprinosa razvoja čovjeku, zamijenjeno je agresivnim idejama liberalnog kapitalizma.

Ukratko, iz evropskih brišu se hrišćanske vrijednosti, a primat dobijaju LTBTitd, NVO i medijske agende. U današnjoj Evropi veća je vrijednost ako ste gej ili član nevladine organizacije, nego dobar čovjek. Vjernik i nacionalno osvještena osoba postali su najveći neprijatelj “razvoju Evrope”. Kako je do toga došlo? Prosto, amerikanizacijom kontinenta. Onog trenutka kada se jedinstvo Evrope počelo posmatrati kao jednoumlje Evrope, odnosno odustajanje od jačanja svake članice i odricanja od nacionalnog identiteta zarad stvaranja jedno, evropskog identiteta, Evropa je krenula u nezaustvljivi put svog potpunog gašenja.

Totalitarna demokratija

Sve je počelo polako, sistemski, kada je u javnom prostoru nametnut narativ o neophodnosti da “budemo bolji”. Odnosno, manje države i njihovi stanovnici su stalno ubjeđivani da su manje vrijedni i da se moraju promijeniti, da bi “od divljaka postali Evropljani”. Vrhunac svog licemjerja ovaj narativ doživio je 1999. godine kada je u ime “demokratizacije i boljitka” sprovedena akcija cinično nazvana “Milosrdni anđeo”, kada je oko 2.000 ljudi ubijeno NATO bombama i kada je Srbija bombardovana “za njihovo dobro”.

Ipak, u suštini tog inženjeringa nije sila, niti pristup kakav su imale imperijalističke sile do sredine 20. vijeka. “Milosrdni anđeo” bio je samo trenutak kada se ta ideologija na kratko otkrila u svojoj punoj prirodi. Ono kako je mijenjan genetski kod Evrope rađen je pod lukavim vođenjem SAD.

Prvo, počelo se pričati o nedvosmislenoj potrebi da se među državama, odnosno narodima prave razlike, pa se počela koristiti krilatica “evropski narodi”, a upisnicu u tu frazu ne dobijate ako vam je država u Evropi, nego ako ste član Evropske unije. Jer evropejac niste po rođenju, nego po učenju. Svaki narod koji je hrišćanski, naučen je da su svi ljudi jednaki, ali to ne isključuje da svaki narod ima svoju posebnost. Odnosno, hrišćanska ideja i jeste suštinski demokratska, jer ona promoviše upravo jedinstvo i poštovanju u različitosti, a ne u jednoumlju. Nova ideologija, pak, demokratiju predstavlja kao nedvojbenu privrženost idejama koje su proklamovane u nekoliko dokumenata. Svako neslaganje ili možda drugačije mišljenje označava vas kao “neprijatelja demokratije”, time pokazujući svoj totalitarni karakter.

Tako i sama Evropska unija, iako stalno promoviše ideje poštovanja različitosti, vrlo otvoreno od vas traži da se promijenite i da budete ono što kao narod nikada niste bili. Dok se različitosti svode na trivije poput Evrosonga, folklora ili eventualno stavljanja na novčanicu evra neke od vaših istaknutih ličnosti. A ukoliko se ne povinujete njihovom poimanju demokratije, i naučnike će vam oteti. Vaš glas postaje bitan samo ukoliko je saglasan sa glasom većine. Dok je opozicija u koncpetu nove evropske demokratije važna samo ukoliko će kontrolisati vlast da slučajno ne skrene s evropskog puta, pa u slučaju potrebe da izazove brze prevrate.

Sve ono što je demokratija slomilo se nakon rušenja Berlunskog zida, a nove vrijednosti imale su svoju promociju u bivšoj na slučaju Jugoslaviji i Srbiji tokom posljednje decenije 20. vijeka. Tada, demokratija postaju intervencije, prekrajanje granica, otimanje imovine, postavljanje upravnika nad državama.

Useljene vrijednosti

Instaliranje “vrijednosti” nije nimalo lak posao, a djeluje po principu onoga kako su nakon Drugog svjetskog rata u Jugoslaviji djelovali komunisti kada su useljavali svoje pristalice u tuđe stanove, bez obzira da li vlasnik stana i dalje tu živi. Tako je Evropa, po diktatu SAD, počela da se useljava u države, bez da pita domaćina da li mu je to u redu.

Iako će reći da svaka članica dobrovoljno pristaje na evropski put, potpisivanjem Sporazuma o stabilizaciji i pridruživanju, to nije baš tako i taj ugovor je formalno ugovor o kapitulaciji. Zapravo, suština se dešava prije tako što se pod neophodnosti “demokratizacije” društva države moraju otvoriti za strane investicije, dati prostor nevladinom sektoru i “slobodnim “ medijima (naravno, slobodni su oni koje oni smatraju slobodnim). I tako počinju da vas kupuju, a onda postepeno ulaze u sve institucije kroz kupovinu ili ucjenu političara i preko nevladinog sektora.

Nedavno je Slobodan Reljić dobro zapazio da smo se nekada dičili Dušanovim zakonikom ili Sretenjskim ustavom, kao plodom državotvornog bića našeg naroda, dok se danas dičimo što smo usvojili neki zakon koji su nam drugi napisali. Tako se usvajaju zakoni koji nisu u saglasju sa voljom naroda, a institucije država postaju robovi zakonodavstva koje je instalirano iz Brisela. Neko će reći da je u suverenoj državi nemoguće donijeti zakon koji je protivan narodnoj volji, ali samo kratko možete odgovoriti: “pogledajte Crnu Goru, Sjevernu Makedoniju, pa i Srbiju koja potpisuje ugovore o Kosovu i Metohiji time direktno kršeći sopstvenu preambulu Ustava”.

Kako to funkcioniše? Tako što političari koji su kupljeni ili ucjenjeni od briselskih institucija predlože neki zakon, a onda ga kroz medije koji su u službi “evropskih vrijednosti” (zbog ekonomske snage tih medija, njihov uticaj je ogroman) govore o tome kako je to sjajno za društvo i prave višenedeljnu, pa i višemjesečnu kampanju dok narod ili ne ubijede ili ne slude, a onda na javne rasprave (o kojima građani ne znajj ništa) dođu predstavnici NVO koji se direktno plaćaju iz evropskih fondova ili fondova najmoćnijih država članica, ne ulože nijednu primjedbu, i zakon u legalnoj proceduri dolazi pred poslanike. Tu, kao što znamo, niko ne glasa po sopstvenoj savjesti, već isključivo po diktatu.

Pregovori za BiH

Da demokratija, ekonomski prosperitet, dobri zakoni i sve ono što se ranije tražilo za ulazak u Uniju nisu bitni, pokazalo se na slučajevima ulaska Bugarske i Rumunije u EU. Iako su još kuburile sa postkomunističkim naslijeđem, razorene ekonomije i korupcijom, primljene su u ovaj savez, a pojedini evropski zvaničnici nisu ni skrivali da je to učinjeno kako bi se spriječio uticaj Rusije na ovaj region. Time je postalo jasno da Unija nije samo ekonomski, nego i politički savez koji će poslužiti za geopolitičko preslagivanje.

O tome svjedoči i posljednji potez Unije kada je otvorila pregovore sa BiH, ističući da je “mnogo urađeno na evropskom putu”. Ko god živi u BiH, ali i ko imalo prati situaciju u ovoj državnoj zajednici, jasno je da je to daleko od istine. BiH je posljednji protektorat u Evropi, a vjerovatno i u svijetu, dok politička i ekonomska situacija nisu ni blizu povoljne. Nakon početka sukoba u Ukrajini, Unija je pokazala da jedini motiv kojim će se voditi biće sprečavanje Rusije da negdje ostvari uticaj.

Nekada se govorilo da je i sam evropski put dobar, jer na tom putu je potrebno da utegnete zakonodavstvo i dotjerate stanje u državi, što je bilo relativno tačno. Međutim, sada se vidi da ne morate uraditi ništa i da ćete dobiti nagradu. Nikog više ne zanima da li ste se izborili sa korupcijom, kako su zastupljene manjine, koliko ste uradili na modernizaciji države. Dobićete status samo da bi vam Rusiju učinili daljom.

Šta znači kandidatski status?

Optimizam i oduševljenje koje se nameću zbog dobijanja kandidatskog statusa usiljeni su taman koliko i sama priča da je Evropska unija oličenje blagostanja. Koliko je takav status bitan, možemo najbolje vidjeti na primjeru Turske, a u posljednje vrijeme Crne Gore i Sjeverne Makedonije. Turska je status dobila 1999. godine, a pregovore otvorila 2005. godine i svi vide dokle je to došlo.

Kada je riječ o Crnoj Gori i Sjevernoj Makedoniji, one su vjerovatno najbolji pokazatelj stvarnih namjera Evropske unije. Vjerovatno da nema niti jednog zahtjeva koji te dvije države nisu ispunile u nastojanju da dobiju kandidatski status i članstvo u EU, a pomaka skoro da nema. Sjeverna Makedonija je čak promijenila i ime, što vjerovatno nije zabilježeno nikad, dok je Crna Gora usvojila niz odluka koje su protivne apsolutno većinskom raspoloženju naroda.

Tako je Crna Gora npr. priznala Kosovo i Metohiju, uvela sankcije Rusiji, priznala gej brakove, iako je prema svim anketama više od 75% stanovništva bilo protiv takvih odluka. Međutim, narod niko nije ni pitao. Iskorišten je recept “useljenih vrijednosti”. Isti slučaj je i sa Sjevernom Makedonijom. Međutim, ima nešto što je zajednički činbenik… To je NATO pakt.

Naime, obje ove države postale su članice NATO saveza, iako je u Crnoj Gori više od 70% stanovnika bilo protiv toga i referendum nije ni sproveden, a većina je bila upitna i u Sjevernoj Makedoniji. Onog trenutka kada su postale članice NATO saveza, njihov evropski put je usporen. Tako se pokazalo da jedino što je zapadnom centru moći bilo važno je da one postanu članice atlantskog saveza i da vojno, geopolitički taj region potpuno zatvore za Rusiju.

Put u propast

Uzimajući sve u obzir, možemo zaključiti da onog trenutka kada je Evropska unija počela da se gradi po principu SAD, gdje se svaka država odrekla sopstvenog subjektiviteta, zarad jednog višeg, počela je da gubi identitet. Na to već sada ukazuju pojedine članice, koje ne žele da svoju istoriju i kulturu prekriže zarad nečega što je počelo da nastaje 1992. godine.

Njegovanje evropske nacije, odnosno evropskog identiteta, koji isključuje nacionalni identitet ili ga svodi na folklor, a po modelu SAD pretvorile su Evropu u američkog vazala i svele je u položaj inferirornosti kakav nije imala nikada u svojoj istoriji. Više dostojanstva pokazala je i u Drugom svjetskom ratu kada je bila porušena do temelja.

Odstupanje od istorije i svega što je kroz nju građeno, evropski lideri danas, Evropu neminovno vode putem propasti, a sudbina Evropske unije je takva da ona u današnjem formatu neće moći opstati. Da li će se potpuno raspasti ili u više saveza, ostaje da se vidi.