Putuj, Evropo: Austrougari ponovo među Srbima

Posljednjih mjeseci zemlje Evropske unije zapljusnuo je talas protesta radnika iz mnogih grana privrede, a ekonomska kriza kuca na vrata brojnih država ovog političkog saveza. Novac građana EU ne ide više građanima, nego Ukrajini, a u toj državi nestaje ko zna gdje. Evropski parlament, međutim, danas je usvojio rezoluciju o Srbiji, zemlji koja nije član Evropske unije. Zemlji kojoj je Evropska unija kao uslov za ulazak postavila odricanje dijela teritorije.

PIŠE: Aleksandar Stojanović

Evroparlamentarci su usvojili rezoluciju kojom se traži međunarodna istraga o nepravilnostima i prevarama na posljednjim izborima održanim 17. decembra u Srbiji, gdje je SNS odnio ponovo ubjedljivu pobjedu.

Rezolucije su inače akti kojim se nešto konstatuje i nisu nužno obavezujućeg karaktera, ali nisu potpuno ni bezazlene i odraz su političkog raspoloženja. Tako ni ova neće biti obavezujućeg karaktera za Evropski savjet, ali može poslužiti kao dodatni alat pojedinim zemljama da Srbiju još više ucjenjuju i pritišću. Sve se svodi na to koliko je vlast u Srbiji spremna da još pristaje na ono što Zapad traži.

Austrugarski model: Ucjena bez presedana

Ono što je posebno što se od Srbije traži, tačnije Srbija se ucjenjuje, da pristane na međunarodnu istragu kako bi se utvrdile manjkavosti u izbornom procesu ili će u suprotnom Srbiji biti uskraćeni predpristupni fondovi EU, na koje kao zemlja kandidat apsolutno ima pravo. Posljednji put kad je od Srbije zatražena međunarodna istraga 1914. godine znamo šta se desilo…

Međutim, ovakva drskost, bestijalnost i bezobrazluk nisu zabilježeni nikada. Opskurni trabanti, poluinformisani agendaši poput Viole fon Kramon dali su sebi za pravo da u 21. vijeku od jedne suverene (koliko-toliko) zemlje zatraže nešto na šta niko nikada, pa čak i nebitni članovi EU poput Hrvatske, Bugarske ili Rumunije, ne bi dozvolili. Nije cilj zaštita demokratije, nego potpuno poniživanje jedne zemlje.

Daleko je vlast SNS-a i Aleksandra Vučića od demokratične, a tek patriotske, ali je mnogo demokratičnija od većine zemalja EU u kojima je postalo normalno da se zabranjuju mediji, kenseluju oni koji drugačije govore i misle, nameću vrijednosti ovakve ili onakve. Da li bi u Njemačkoj, Francuskoj, Španiji, Holandiji neko od političara mogao da pljuje po sopstvenoj državi ili da priča drugačije od dominantnog narativa, onako kako to mogu pojedinci u Srbiji? Vučić vjerovatno jeste autokrata, ali ni približno nacistoidan kao današnja Evropa.

Kolaboracionisti

Da stvar bude tužnija, ovakvo ponašanje bezrezervno su podržali pojedini opozicioni(?!) poslanici iz Srbije koji vlast optužuju za krađu izbora, dok su istovremeno samo par dana prije usvajanja rezolucije prihvatili mandate u Skupštini Srbije.

Protesti, štrajkovi glađu, nasilni pokušaj upada u zgradu izborne komisije svelo se na to da su svi odreda prihvatili mandate. A onda su kao predstavnici Skupštine Srbije otišli u Strazbur gdje su s osmjesima na licu zagovarali da dokazani srbofobi sprovode nekakve istrage ne bi li im takvi obezbijedili neku funkciju u vlasti. Zamislite da je neko od predstavnika Kraljevine Srbije 1914. godine otišao kod austrogarskog cara Franca Jozefa da ga nagovara da pošalje ultimatum Srbiji ili da joj u suprotnom uskrati nešto na šta apsolutno ima prava. Nemoguće, zar ne?

Preživjeli su Srbi ropstvo, bombardovanja, progone, lomile su se velike sile na jednu malu zemlju na Balkanu, ali vjerovatno njihova najveća pobjeda je u tome što su se izrodili ovoliki autošovinisti kojima je pod izgovorom “demokratije i otvorenosti ka svijetu” sasvim normalno da unižavaju svoju zemlju. Ljudi bez karaktera nikako ne mogu da pojme šta je suverenitet, pa im je kolaboracija sa jačima sasvim prirodna.

Mehanizam pritiska

Da je rezolucija samo još jedan od mehanizama pritisaka na Srbiju svjedoči i to što je samo dan prije usvajanja ovog sramnog dokumenta, njemački ministar odbrane Boris Pistorijus samo kratko spomenuo izbore u Srbiji ističući da “pozdravlja spremnost predsjednika Srbije Aleksandra Vučića da uvaži međunarodne preporuke za unapređenje izbornog procesa”, dok su glavna tema bili Kosovo i Metohija i situacija u BiH.

Pistorijus je na konferenciji za medije rekao da je Vučić potvrdio da će “Srbija sprovesti potpunu istragu o događajima u Banjskog”, te da “neće podržati secesionističke tendencije u BiH”. Dakle, jasno je da sile poput Njemačke ne zanima zakonitost izbora, niti bilo kakva demokratija, već isključivo rješavanje pitanja Kosova i Metohije i nastavak razgradnje Republike Srpske, a rezolucije i drugi slični dokumenti će biti samo još jedan od oružja.

Odgovor

Evidentno je, dakle, da se Srbija, a samim tim i Srbi u regionu, nalaze u teškoj poziciji. Pretvaranje “francusko-njemačkog plana za Kosovo” u evropski prijedlog, odnosno njegovo uključivanje u pregovarački proces kao zvaničnog uslova za pristup Srbije u Evropsku uniju, došlo je do izmjene onoga na šta se Srbija obavezala Sporazumom o stabilizaciji i pridruživanju i ima svaki osnov da preispita svoj evropski put, te da čitavo pitanje Kosova i Metohije vrati na Rezoluciju 1244 Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija i proglasi okupaciju dijela svoje teritorije.

U suprotnom, novi uslov mogao bi biti prekid svakog odnosa između Srbije i Republike Srpske, a u konačnici i poništavanje same Srbije. Jer, Zapad sad već otvoreno i neskriveno pokazuje da je prihvatljiva samo onakva Srbija i samo onakvi Srbi koji su upravljeni njihovim svetonazorima.

Tačno je da Srbija geografski pripada Evropi i baš zbog toga nema niko pravo da joj daje potvrdu da je ona evropska država. Jer Srbi se nikada nisu svrstavali na stranu onih koji zabranjuju, ukidaju i nasiljem ucjenjuju slabije. Odbili su 1914. godine, odbili su 1941. godine, pa trebaju i danas.

U suprotnom, mogli bi na vlast doći oni kojima je normalno da im drugi upravljaju državu. A kako podaništvo završi, najbolje se vidi u slučaju Bošnjaka koji u svojoj drskosti BiH dovode do granica pucanja. Putuj Evropo, nemoj više čekati na nas…