Stari (opravdani) strahovi

Nakon što je Srbiju početkom maja zadesila strašna tragedija, kada su u dva masakra ubijena nedužna djeca, čitav region je bio zavijen u crno. Prirodno, šok i nevjerica izazvali su reakciju, pa se odmah krenulo sa traženjem krivca, a nemoć i očaj nagnali su mnoge na brze, često nepromišljene, reakcije. Umjesto bola, tuge i tihovanja u kojem bi svako trebao preispitivati samog sebe, po sistemu krda došlo je do salvi optužbi, uvreda, političkog i moralnog lešinarenja…

PIŠE: Aleksandar Stojanović

Nemili događaji bili su okidač za većinu stanovništva u Srbiji da se trgnu na sve što se godinama nakupljalo, pa je većina prstiju bila uperena u vlast u Srbiji. Tačnije, u predsjednika Srbije Aleksandra Vučića. Sve je rezultiralo najvećim protestima tokom njegove apsolutne decenijske vladavine. Optužen je i za šta je mu se može prigovoriti i za šta ne može. Ali, u apsolutnoj vlasti, apsolutna je krivica. Ipak, to nije razlog da ne budemo racionalni.

Dobro je što se pokazalo da ljudi u Srbiji ipak nisu jedna amorfna, pregažena i sluđena masa i da je na ulicama Beograda ovoliki broj ljudi. Uz sve mane koje taj protest ima. A svakako je mana kad se na čelo utrpaju Marinika Tepić, Srđan Milivojević ili Pavle Grbović. Ili, tek, Aleksandar Olenik. Jer, potencijalno kada vi se pod ovim skupom promjenilo bilo šta na političkom nebu Srbije, dolaskom ovih ljudi bila bi završena izdaja Srbije. Uz sve mane koje ima, Aleksandra Vučić ipak nema u sebi patološku mržnju prema svemu što nosi predznak srpskog ili npr. nije gadljiv na Republiku Srpsku kao najsvjetliju tačku ‘90-ih godina.

Međutim, ovi protesti nisu bili “za” one koje drugosrbijanski mediji predstavljaju kao vođe opozicije, nego “protiv” Aleksandra Vučića.

Oni koji su u medijima predstavljeni kao vođe protesta na izborima (kakvi god da su) ne mogu da osvoje više od jedan do dva procenta, pa je suludo misliti da mogu privući oko 100.000 ljudi. Tabloidni mulj ne treba ni komentarisati, nego ovdje fokus treba biti upravo na “nezavisnim” medijima. Latentno, kao prva lica i heroje tih protesta predstavljaju gorepomenute političare, a koji bi koliko sutra potpisati nezavisnost Kosova, uveli sankcije Rusiji i prihvatili svako razvlašćivanje Republike Srpske u okviru BiH.

Kako ne treba ispustiti iz vida činjenicu da se svaka promjena vlasti u Srbiji desila da bi došli gori, odnosno oni koji su spremni više izdati od prethodnih, osnovana je bojazan da se protesti dešavaju upravo iz političkih razloga.

Zanimljivo je i to da među prvim licima protesta nema predstavnika “patriotskog bloka” – DSS, Dveri, Zavetnici i Jeremićeve Narodne stranke. Riječ je o strankama koje se apsolutno protive potpisivanju “francusko-njemačkog prijedloga”, uvođenju sankcija Rusiji, poštuju poziciju Republike Srpske unutar BiH, ne napadaju SPC i slično… Jasno je da određeni centri žele da ih izopšte iz političkih procesa, kako bi ovu “proevropsku opoziciju” ili doveli na vlast ili predstavili kao jedinu alternativu Vučiću.

Ipak, dobro je da su se protesti desili kao vid kontrole onih na vlasti. Tokom ovih deset godina mogli su da rade šta žele, bez ikakvog otpora. U pogledu daljih pregovora po pitanju Kosova i Metohije, rijalitizacije društva i stvaranja de fakto jednopartijskog sistema, protesti su bili dobra opomena da ipak postoji nezadovoljna masa koja u budućnosti može uticati na važne procese.

Histerija protiv SPC

Ni dan od protesta nije prošao, a u javnosti se pojavio isječen snimak srpskog patrijarha Porfirija na kojem govori o spornom zakonu o rodnosenzitivnom jeziku, a gdje u jednom trenutku govoreći o određenoj ličnosti koristi izraze “jadnica” i “beda”.

Interesantno, snimak objavljuje “novinarka” Biljana Lukić, jedna od prvakinja druge Srbije, i baš onako “novinarski” imputira da je patrijarh sve žene nazvao “jadnicama” i “bedama”, iako eksplicitno već na početku govori: “Da, žene jesu ugrožene. Svi smo ugroženi”. Ali očigledno su se borkinje za prava pronašle u ovom “jadnice” i “bedo”. Elem, da o tome ne dužimo…

Ono što je ovdje privlači pažnju da su salve uvreda na račun patrijarha krenule brzinom munje, optužbe na račun SPC od strane onih koji u crkvu nikada nisu ušli i koji istinski mrze Boga, a preko kampanje “Nije moj patrijarh” došlo se i do ideje o protestima protiv SPC. Vrli prijedlog iznijela je koleginica Tatjana Vojtehovski i već se postavila za kolovođu tog cirkusa. Reklo bi se vrlo hrabro od žene koja je jedna od pionirki Pinka i koja je u svojoj emisiji gošću pitala “da li je doživjela orgazam kad je imala seksualne odnose s ocem”.

Ideja o protestu protiv Srpske crkve, prvom od 1947. godine kada su po nalogu Komunističke partije skojevci kamenovali vjernike i sveštenstvo u Beogradu,  dolazi upravo u trenutku kada je najavljena Spasovdanska litija povodom slave grada Beograda 25. maja. Mošti najvećeg Srbina novog vijeka, Svetog vladike Nikolaja, tom prilikom biće prenijete iz manastira Lelić u Beograd kako bi predvodile veliku litiju. Biće to veličanstven događaj, čega su svjesni drugosrbijanci, udbaške udvorice i kojekakve agenture, zbog čega je bilo važno izazvati tenziju.

Tako fašistoidni “antifašisti” iz ANTIFE najavljuju napade na litiju, Vojtehovska proteste tobož ugroženih žena, a kvazičetnik Mlađan Đorđević plasira laži da patrijarh neće podržati proteste opozicije, ne bi li patrijarha i Crkvu proglasili za izdajnike i saveznike Vučića. Stvara se atmosfera linča, ne prema patrijarhu, nego kompletnoj Crkvi. Iako naivno podmeću da im smeta samo patrijarh Porfirije, demantuje ih činjenica da se malo-malo na udaru nađe i mural patrijarha Pavla.

Zbog svega ovog, s razlogom se pita čovjek kako da podrži nekog ko je toliko protiv sopstvenog naroda, sopstvene Crkve i da li s njima da idu u proteste.

Pozicija Republike Srpske

Na sve što se dešava u Srbiji neminovno gleda i Republika Srpska, a tako je i ovih dana. Bol Srbije je i bol Republike Srpske, sreća Srbije je i sreća Republike Srpske. Gledali smo u Srpskoj i proteste. I mada je nekome zasmetalo što ih pratimo preko nekih medija, ne treba banalizovati stvari do te mjere i produbljivati neke razlike do nivoa nepomirljivog. Pratimo ih, jer znamo da će ishod svega imati i odjek u Republici Srpskoj.

Ne treba to svoditi na ovog ili onog političara, jer o svakom uvijek postoje različita mišljenja. Ali sigurno je da je apsolutna većina svjesna da dolazak gorepomenutih “vođa protesta” nije dobar za Srbiju, a još manje za Republiku Srpsku.

Tačno je da se Aleksandar Vučić sastajao sa Kristijanom Šmitom, i pored odbijanja Narodne skupštine Republike Srpske da mu prizna legitimitet, ali je i činjenica da nikada nije direktno (bar javno) zatražio da ga priznamo. Sastao se, jer on mora brinuti i o poziciju Srbije.

S druge strane, jedna od prvakinja opozicije Marinika Tepić je uoči kampanje direktno optužila ljude u Republici Srpskoj da organizovano učestvuju u izbornim manipulacijama u Srbiji, iako prosta matematika kaže da broj ljudi u Srpskoj koji glasaju u Srbiji ne mogu ni za promil uticati na ishod izbora. I takvu optužbu je izrekla ničim izazvana, bez ikakvog racionalnog stanovišta, iz isključive mržnje prema Republici Srpskoj.

Tačno je da je Aleksandar Vučić otišao u Srebrenicu, ali nikada nije ulazio u diskusije o karakteru tamošnjih događaja tokom ‘95. godine, niti je Republiku Srpsku kad nazvao genocidnom. Mnogi opozicioni prvaci u Srbiji često kažu upravo da je Srpska takva tvorevina i da Srbija ne treba da se upliće u unutrašnja pitanja u BiH, iako je kao potpisnica Dejtonskog sporazuma dužna da bude uključena.

Mnogo je još primjera. Mnogo je toga što se može prigovoriti Vučiću u pogledu odnosa prema Republici Srpskoj, ali je mnogo više toga što se može prigovoriti opoziciji i njihovim predstavnicima.

Nije stvar da li podržavamo ovog ili onog političara, jer Republika Srpska i Srbija su veće i važnije od svakog pojedinca i bilo bi omalovažavanje njihov opstanak svoditi na bilo kojeg političara. Ovdje je stvar odnosa prema suštini i međusobnog razumjevanja unutar našeg naroda s obje strane Drine. A svakako da razumjevanja s onima koji o Republici Srpskoj, Srbiji, Srpskoj pravoslavnoj crkvi i srpskom narodu misle isto kao i neke zapadne države nikad neće biti.