Bez snažne Rusije, može postojati samo rascjepkano vazalno NATO-pravoslavlje

PIŠE: Željko Budimir

Da smo kojim slučajem u prilici da pitamo nekog od klasičnih geopolitičara angloameričke škole, poput Helforda Makindera, Alfreda Mehana ili Nikolasa Spajkmana, šta je počelo u Ukrajini 24. februara 2022.godine, odgovor bi bio kratak i jasan – rat za kontrolu nad Evroazijom iz koje proizilazi globalna dominacija.

U teoriji se smatra da se doba klasične geopolitike završilo u nuklearnom oblaku iznad Hirošime i Nagasakija avgusta 1945. godine. Neprolazne koncepcije o globalnom sukobu između geopolitičkog Zapada, danas predvođenog talasokratskom Amerikom i telurokratske Rusije, prve kopnene sile Evroazije, konstanta su klasične geopolitičke misli sa početka 20. veka.

Možda se čini previše simplifikovanao kada kažem da se u Ukrajini vodi globalni rat Mora i Kopna, ali to je precizna geopolitička definicija ovog sukoba.

Upotreba nuklearnog oružja na kraju Drugog svetskog rata samo je na kratko suspendovala validnost učenja Makindera, Mehana i Spajkmana. Čim je dostignuta nuklearna ravnoteža između SAD i SSSR, koja je u slučaju rata između supersila garantovala međusobno uništenje, konvencionalne vojne strategije postaju ponovo relevantne.

Strategijsko nuklerano oružje je sprečavalao direktni sukob geopolitičkih kolosa jer treći svetski rat nije bio racionalna politička opcija. Zato se globalno nadmetanje preselilo na margine međunarodnog sistema i počela je epoha proxy wars, zastupničkih ratova koje su velike sile vodile preko ,,posrednika” koje podržavaju.

Nakon kolapsa Sovjetskog Saveza, Hartlend teorija koju je Helford Makinder napisao 1919. godine u knjizi Demokratski ideali i realnost postaje aktuelnija nego ikad.

Ova knjiga je napisana da bude geopolitički priručnik britanske delegacije na pregovorima u Versaju.

Osnovni geopolitički kredo ovog rada i Hartlend teorije se ogleda u trodelnom sloganu:

Ko vlada Istočnom Evropom dominira Hartlendom; ko vlada Hartlendom – dominira Svetskim Ostrvom; ko vlada Svetskim Ostrvom dominira svetom.

Ovo je postalo tajni šapat koji je svesno ili nesvesno definisao američku spoljnu politiku i strategiju nacionalne odbrane od 1941. godine do danas.

Sa druge strane Istočni blok (Varšavski pakt) se počeo raspadati upravo po ovom obrascu, odnosno pobunama u Istočnoj Evropi, čiji ,,krešendo” je rušenje Berlinskog zida i ujedinjenje Nemačke.

Nakon povlačenja Sovjetskog Saveza iz Istočne Nemačke, nova ruska država nastaje kroz tragični proces geostrateških amputacija ruskog istorijskog prostora. (Geo)politički naivno bez ikakvih garancija napuštaju se geostrateške pozicije u Istočnoj Evropi. Taj ,,vakum” geopolitičke moći 1999. godine popuniće NATO pakt, nakon obračuna sa Srbima, poslednjim čuvarima nasleđa vizantijske civilizacije, a koji nisu prihvatili Pax Americanu.

Nakon što je evropsko krilo evroazijskog Rimlenda ,,smireno” gušenjem geopolitičke pobune nepokornih Srba, juriš na kopneno jezgro Evroazije (Hartlend) mogao je da počne.

Amerikanci prvo učvršćuju evropski mostobran prijemom država Istočne Evrope u NATO pakt. Prema rečima Donalda Ramsfelda, tadašnjeg američkog sekretara za odbranu, stvara se Nova Evropa, koju čine Poljska, Češka, Slovačka, Mađarska i baltičke zemlje. Kada ovim državama dodate Rumuniju, Bugarsku, Sloveniju, Hrvatsku, Severnu Makedoniju i Albaniju, koje su fazno ulazile u NATO pakt, dobije se istočnoevropski sanitarni kordon ili tampon zona od Baltičkog do Crnog mora. Ovaj koncept je Makinder jasno definisao 1919. godine kao britansku veliku strategiju za borbu protiv Rusije nakon Prvog svetskog rata. Najvažniji geostrateški zadatak tampon država (buffer states) je geopolitičko odvajanje Berlina i Moskve.

Onemogućavanje strateškog savezništva između dve velike kopnene sile, Rusije i Nemačke.

Osvrnimo se kratko na sadašnju vazalnu poziciju Nemačke prema SAD, koja sankcijama prema Rusiji vodi politiku protiv sopstvenih nacionalnih interesa.

Važno je reći da novu NATO tampon zonu u Istočnoj Evropi ,,cepa” samo prostor Srbije i Republike Srpske!

Kao deo vojnog saveza geopolitičkog Zapada, prostor od Baltika do Crnog mora postaje placdarm za juriš na Ukrajinu, odnosno, gledano geoistorijski na kolevku ruske državnosti, Kijevsku Rusiju.

Ukrajina je nakon raspada Sovjetskog Saveza imala šansu da postoji samo kao neutralna država sa bliskim vezama sa Moskvom.

,,Prvosveštenik” američke geopolitike nakon pobede u Hladnom ratu, Zbignjev Bžežinski u trenucima euforije nije čak ni krio namere američke imperije u vezi Rusije. Rusija ili ,,crna rupa” – kako je on naziva u knjizi Velika šahovska tabla – ne sme da povrati kontrolu nad Ukrajinom jer tako može da konsoliduje svoju imperijalnu moć.

Bez Ukrajine posthladnoratovska Rusija nije evropska već samo azijska sila, koja neće biti u stanju da brani ,,geografsku osovinu istorije”.

Iz ovog vidimo da je Bžežinski nepogrešivo tumačio Hartlend teoriju, koju je preko svojih učenika u Vašingtonu pretvarao u praktičnu politiku.

Prvi deo ekspanzije na Ukrajinu bio je hibridnog karaktera, preko obojenih revolucija 2004. i 2014. godine koje je Kremlj ,,prespavao” i ekonomskog rata (sankcija) koji je trebao da slomi rusku privredu.

Nakon drugog puča 2014. godine, Kijev postaje deo antiruskog geopolitičkog tabora. Prvi odgovor Rusije bio je taktičkog karaktera kroz vraćanje Krima pod okrilje ruske državnosti, ali to nije otklonilo opasnost od antiruske Ukrajine preko koje kolektivni Zapad maršira prema Moskvi.

Kao (geo)strateški redut, u ruskoj stepi stajao je usamljeni otpor Donjecke i Luganske republike koje su osam godina krvarile ali zadržavale ofanzivu Zapada prema ruskom Hartlendu.

Najveći politički i (geo)strateški uspeh Zapada u Ukrajini ogleda se u inženjeringu zavade i okretanja Malorusa protiv Velikorusa. Naime, posle otpočinjanja ruske vojne operacije u Ukrajini vidio se pravi nivo efikasnosti osmogodišnjeg nacionalnog inženjeringa, urađenog na bazi starog austro-ugarskog projekta galicijanstva.

Ukrajinci su odlučili da ozbiljno vojuju protiv istokrvne i istoverne ruske braće – kao prava antiruska nacija.

Ukrajinska geopolitička zamka je za Rusiju pitanje državnog i nacionalnog opstanka, jer kolektivni Zapad do Hartlenda može doći samo ako sruši rusku državu.

Iako je ruski Hartlend ,,okrnjen” nakon proglašenja nezavisnosti centralno-azijskih sovjetskih republika, Rusi su i dalje glavni ,,stanari” kopnenog jezgra Evroazije. Ovo su na vrhuncu američke unipolarne hegemonije znali i veliki ,,žreci” američke geopolitike.

Bez kontrole nad Hartlendom njihova hegemonija nije ništa više od istorijskog procesa kratkog trajanja.

Takođe, bez ruske kontrole nad Hartlendom nema ozbiljne evroazijske integracije, tako je sada čitav kineski kontinentalni projekat Pojas i put zaustavljen ratom u Ukrajini.

Ako Rusija ne pobedi u Ukrajini kineska kopnena integracija evroazijskog ekonomskog prostora trajno je oborena.

Ono što zabrinjava jeste da ovih geopolitičkih konstanti nisu svesni svi delovi ruske političke elite, pogrešno očekujući da se sa Zapadom još uvek može napraviti strateški dogovor. Ukrajina je samo trenutni vojno strateški perimetar, pravi protivnik je geopolitički Zapad. Sukob u Ukrajini je samo oružana etapa globalnog strateškog nadmetanja, čiji cilj je rušenje ruske države i – rečeno rečnikom klasične geopolitike – osvajanje sedišta svetske moći. Tačnije, ovo je nova faza starog zapadnog pohoda na Rusiju koji su u srednjem veku neuspešno pokušali Tevtononci, Šveđani i Poljska šljahta.

Isti obrazac bezuspešno je sledio i Napoleon, a nije odolio ni kajzer Vilhelm II u Prvom svetskom ratu.

Najveći početni uspeh je ostvario Hitlerov Wermacht da bi kao i Napoleonova imperijalna La Grande Armée pohodom na Rusland preživeo istorijski poraz od koga se nije oporavila cela nacija.

Najveći američki teoretičar pomorske strategije Alfred Mehen 1900. godine u jednom članku piše da je rusko kopneno jezgro ,,nemoguće slomiti”, njegovi zemljaci danas ne misle tako!

Zbog svega navedenog, Rusija u Ukrajini ne može da vodi specijalnu operaciju kao što to radi u Siriji, ovo je totalni rat koji u ovom trentutku Ukrajinci vode uz pomoć i za interese geopolitičkog Zapada. Polovično političko rešenje sukoba u Ukrajini u geopolitičkom smislu znači kapitulaciju, jer po logici globalnog geostrateškog nadmetanja ako Rusija ne bude vodila bitku za Kijev – vodiće bitku za Moskvu.

U neuravnoteženom multipolarnom poretku sveta, gde je Rusija u istorijskoj defanzivi, srpske zemlje ne mogu da prežive kao samostalani i slobodni geopolitički subjekti što nas uči neumoljivo istorijsko iskustvo.

Takođe, preko Ukrajine se vodi i istorijski obračun kolektivnog Zapada sa pravoslavnom civilizacijom koja bez Rusije takođe ne može da postoji, osim u formi rascepkanog vazalnog NATO pravoslavlja.

(govor na tribini “Rat u Ukrajini – šta znači srpska neutralnost” u Beogradu/sveosrpskoj.com)